بکدامین سو نظر افکنم ؟
بی اعتمادی دری است
خودستایی چفت و بست غرور است
و تهی دستی دیوار است و لولاست
زندانی را که در آن محبوس رآی خویشیم
دلتنگی مان را برای آزادی و دلخواه دیگران بودن
از رخنه هایش تنفس می کنیم
من به این تاریکی , من به این مهر سکوت ؛ من به ما ؛ من به فرسودگی ذهن خودم معترضم ؛ که چرا شوق اغاز مرا ؛ و منی چون من را زخودم دزدیدند ؛ به کجا برگردم ؛حق برگشتن را زتنم دزدیدند....
سخن بگوییم.......
برای تو و خویش چشمانی آرزو می کنم
که چراغ ها و نشانه ها را در ظلماتمان ببیند
گوشی که صداها و شناسه ها را در بیهوشی مان بشنود
برای تو و خویش روحی که این همه را در خود گیرد و بپذیرد
و زبانی که در صداقت خود ما را از خاموشی خویش بیرون کشد
و بگذارد از آن چیزها که در بندمان کشیده است
سخن بگوییم
پاورقی :
هنوز ذهن آشفته من ؛ پر از حرفایی است که در قرارگاه وجودم بر من ظاهر می شود و این گونه است که گه گاه خود را بزرگ می کنم و یا به تمسخر می گیرم......این جریان ناب زندگی مجبورم می کند تا در برگهای پراکنده ذهنم به دنبال احساس هایی بگردم که در بی حواسیهایم به هدر رفته اند و بارها در تزلزلم سهیم بوده اند و بارها در استواری ام شریک....... پنج سال گشت .... و این بلاگ هر قدر متروک و دور افتاده و جدا مانده باشد باز هم پراست از حرفای ذهن آشفته من و میتوان به یاد تمام آن حرفا و خط خطی های گذشته نظری بر گذشته ها انداخت و گذر عمر خویش را دید و تولد پنج سالگی اش را جشن گرفت .
عروسک کوکی...
بیش از اینها آه آری
بیش از اینها می توان خاموش ماند
می توان ساعات طولانی
با نگاهی چون نگاه مردگان ثابت
خیره شد در دود یک سیگار
خیره شد در شکل یک فنجان
در گلی بیرنگ بر قالی
در خطی موهوم بر دیوار
می توان با پنجه های خشک
پرده را یکسو کشید و دید
در میان کوچه باران تند می بارد
کودکی با بادبادکهای رنگینش
ایستاده زیر یک طاقی
گاری فرسوده ای میدان خالی را
با شتابی پر هیاهو ترک میگوید
می توان بر جای باقی ماند
در کنار پرده ‚ اما کور ‚ اما کر
می توان فریاد زد
با صدایی سخت کاذب سخت بیگانه
دوست می دارم
می توان در بازوان چیره ی یک مرد
ماده ای زیبا و سالم بود
با تنی چون سفره ی چرمین
با دو پستان درشت سخت
می توان دربستر یک مست ‚ یک دیوانه ‚ یک ولگرد
عصمت یک عشق را آلود
می توان با زیرکی تحقیر کرد
هر معمای شگفتی را
می توان به حل جدولی پرداخت
می توان تنها به کشف پاسخی بیهوده دل خوش ساخت
پاسخی بیهوده آری پنج یا شش حرف
می توان یک عمر زانو زد
با سری افکنده در پای ضریحی سرد
می توان در گور مجهولی خدا را دید
می توان با سکه ای نا چیز ایمان یافت
می توان در حجره های مسجدی پوسید
چون زیارتنامه خوانی پیر
می توان چون صفر در تفریق و در جمع و ضرب
حاصلی پیوسته یکسان داشت
می توان چشم ترا در پیله قهرش
دکمه بیرنگ کفش کهنه ای پنداشت
می توان چون آب در گودال خود خشکید
می توان زیبایی یک لحظه را با شرم
مثل یک عکس سیاه مضحک فوری
در ته صندوق مخفی کرد
می توان در قاب خالی مانده یک روز
نقش یک محکوم یا مغلوب یا مصلوب را آویخت
می توان با صورتک ها رخنه دیوار را پوشاند
می توان با نقشهایی پوچ تر آمیخت
می توان همچون عروسک های کوکی بود
با دو چشم شیشه ای دنیای خود را دید
می توان در جعبه ای ماهوت
با تنی انباشته از کاه
سالها در لابلای تور و پولک خفت
می توان با هر فشار هرزه ی دستی
بی سبب فریاد کرد و گفت
آه من بسیار خوشبختم
فروغ فرخزاد
پوچ.....
دیدگان تو در قاب اندوه
سرد و خاموش
خفته بودند
زودتر از تو ناگفته ها را
با زبان نگه گفته بودند
از من و هر چه در من نهان بود
می رمیدی
می رمیدی
یادم آمد که روزی در این راه
ناشکیبا مرا در پی خویش
میکشیدی
میکشیدی
آخرین بار
آخرین بار
آخرین لحظه تلخ یدار
سر به سر پوچ دیدم جهان را
باد نالید و من گوش کردم
خش خش برگهای خزان را
باز خواندی
باز راندی
باز بر تخت عاجم نشاندی
باز در کام موجم کشاندی
گر چه در پرنیان غمی شوم
سالها در دلم زیستی تو
آه هرگز ندانستم از عشق
چیستی تو
کیستی تو
فروغ فرخزاد
من اینجا بس دلم تنگ است.... هر سازی که می بینم بد آهنگ است
من در جستجوی قطعه ای در آسمان پهناور هستم
که از تراکم اندیشه های پست تهی باشد
پاورقی
کاش می شد یه جای امن و دنج برای بلند بلند فکر کردن،برای حرفهای دل،برای دلتنگی ها
و برای شادی ها ...برای شکستن در خویشتن ...داشته باشیم .راحت و بدون دغدغه !