هفت خویشتن!!!
در آرامترین ساعت شب هنگامی که در عالم خواب وبیداری بودم . هفت خویشتن من دور من نشستند و نجوا کنان گفتند
خویشتن اول
:من در تمام این سالها در تن این دیوانه بوده‌ام!کاری نداشته‌ام جز اینکه روز و شب دردش را تازه کنم و شب اندوهش را برگردانم و من دیگر تاب تحمل این وضع را ندارم!!!اکنون شورش میکنم!!!!!!!خویشتنن دوم
:برادر جان حال تو بهتر از من است! زیرا کار من اینست که خویشتن شاد این دیوانه باشم من خنده‌های او را میخندم و سرود ساعت‌های خوش او را میسرایم و با پاهایی که سه بال دارد اندیشه‌های روشن او را میرقصم!منم که باید بر این زندگی ملال آور شورش کنم!خویشتن سوم
:پس تکلیف من.خویشتن عشق چه میشود!که داغ مشعل شهوات وحشی و امیال خیال آمیزم!منم که بیمار عشقم و باید بر این دیوانه بشورم!خویشتن چهارم
:از میان شما من از همه نگون بخت‌ترم! چون کاری به جز نفرت پلید و انزجار ویرانگر به من نداده‌ا‌ند . منم آن خویشتن طوفانی که در سیاهترین درکات دوزخ به دنیا آمده‌ام و باید سر از خدمت این دیوانه بپیچم!خویشتن پنجم: نه منم آن خویشتن اندیشمند .آن خویشتن خیال باف و خویشتن گرسنگی و تشنگی که مدام در پی چیزهای ناشناخته و چیزهای نیافریده میگردم!دمی آسایش ندارد منم که باید شورش کنم نه شما
!!خویشتن ششم
:من آن خویشتن کارگرم!خویشتن زحمت کشی که با دستان شکیبا و چشمان آرزومند روزها را صورت میبخشم!عناصر بیشکل را به شکل تازه و ابدی در می‌آورم-منم آن تنهایی که باید بر این دیوانه بشورم!خویشتن هفتم
:شگفتا!!که همه شما میخواهید در برابر این مرد سر بر شورش بردارید .زیرا یکایک شما وظیفه مقدری بر عهده دارید که باید به انجام برسانید !!!آه ! ای کاش منم ماننی شما بودم!خویشتنی با تکلیف معین!ولیمن تکلیفی ندارم ۱من خویشتن بیکاره‌ام! آنکه در لا مکان و لا زمان خالی و خاموش نشسته است!هنگامی که شما سرگرم بازسازی زندگی هستید !ای همسایگان آیا شما باید شورش کنید یا من؟؟؟؟هنگامی که خویشتن هفتم اینگونه سخن گفت!آن شش تای دیگر با دل سوزی او را نگریستند ولی هیچ نگفتند!هر چه از شب بیشتر میگذشت یکی پس از دیگری در آغوش تسلیم و رضای شیرینی به خواب رفتند۱ اما همچنان خویشتن هفتم به ؛هیچ؛ چشم دوخته بود؛که در پس همه چیز است
.سلام
!هفت خویشتن آدم همیشه با هم سر شورش در گیرن تا اینکه در هر برهه‌ای بکی قوی تره!چون هیچ کدوم از وظیفه ی خودشون را نمخوان!همون تفاوت که همه دنبالشن!ولی مگه روح آدما هم دنبال تفاوته
!!!موفق باشید و پیروز
!!!اومدم...
درون معبد هستی
بشر در گوشه‌ی محراب خواهشهای جان افروز
نشسته در پی سجاده صد نقش حسرتهای هستی سوز
به دستش خوشه‌ی تسبیح پر بار تمناهای رنگارنگ
نگاهی میکند سوی خدااز آرزو لبریز
به زاری از ته دل ‚ یک دلم میخواست میگوید
شب و روزش، زمان، ای کاش ، آینده است
من امشب هفت شهر آرزوهایم چراغان است
زمین و آسمانم نور باران است
کبوترهای رنگین، بال خواهشها،بهشت پر گل اندیشه‌ام را زیر پر دارد
صفای معبد هستی تماشایی است
ز هر سو نیشخند اختران در چلچراغ ماه میریزد
جهان در خواب، تنها من در این معبد، در این محراب یک دلم میخواست میگویم
دلم میخواست.....
دنیا رنگ دیگر بود
خدا با بندگانش مهربانتر بود
از این بیچاره مردم یاد مینمود
دلم میخواست...
زنجیر گران از بارگاه خویش می آویخت
که مظلومان خدای را پای آن زنجیر ز درد خویش آگاه میکردند
چه شیرین است وقتی مظلومی داد خود از خدای خویش میگیرد
چه شبرین است!
چه شیرین است وقتی زندگی خالی ز نیرنگ است.
دلم میخواست دست مرگ را از دامن امید ما کوتاه میکرد
دلم میخواست..
در این دنیای بی‌آغاز و بی‌پایان که جز گرد و غباری از ما نمی‌ماند، خدا زین تلخ‌کامی‌ها کم میکرد
نمیگویم به هر کس بخت و عمر جاودان میداد
همین ده روز هستی را امان میداد
دلم میخواست...
عشقم را نمی کشتند، صفای آرزویم را که چون خورشید تابان بود میدیدم
گای ،عشقی چنان شاداب را پرپر نمیکردند
به صد یاری نمیراندند
به صد خواری نمیخواندند
دلم میخواست...
یه بار دیگه اونو کنار خویش میدیدم
به یاد اولین دیدار
در چشم سیاهش خیره می‌ماندم
سلام
سلام!
فکر میکردم نوشتن برای اولین بار سخت باشه ولی فکر نمیکردم که شروع دوباره هم به همون سختی باشه! البته نه به همون سختی ولی خوب!نمیدونم چی شد که بیخیال شدم و دیگه نیومدم سراغ وبلاگ! آخه این پرشن بلاگ خیلی اذیت میکرد ! بلاگرم که کار کردن باهاش هم حوصله میخواد هم یکی که یه ذره کمکت کنه!ولی اینجا خیلی راحته!!!!
اونایی هم که منو نمیشناسن یه سر به حرفای ما بزنن! 
زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست
هر کسی نغمه خود خواند و بیرون رود
صحنه پیوسته به جاست
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد! 
هدیه